เหงาตรงที่ฉันมีเธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้จะทำให้รู้ว่า...คุณก็แค่มนุษย์คนนึงที่ไม่ควรที่จะเล่นตลกกับชีวิตตัวเอง...เพราะเวลาอาจจะเล่นตลกต่อชะตาชีวิตคุณ

เนื้อเรื่อง

         ความเหงาของฉันมันไม่ได้เกิดจากการไม่มีใคร...แต่ที่ในใจฉันยังเหงาก็เพราะฉันมีเค้าอยู่ข้างกาย...มีเค้าอย่างไร้ไออุ่น...ทั้งๆที่ใจยังรักเค้า   หลายคนเคยมีคำถามที่ว่ารักกันแล้วทำไมต้องเจ็บปวด...แล้วจะมีใครกล้าให้คำตอบได้บ้างว่า...เราไม่ได้รักกัน...แต่ฉันน่ะรักเธอ
         "เจ...วันเสาร์นี้เราไปเที่ยวกันดีมั้ย...เธออยากไปที่ไหนเดี๋ยวเราไปกันนะ"วันนี้ก็ยังคงเหมือนทุกวันทั้งๆที่ฉันตั้งใจจะยิ้มจากใจจริงแต่ก็ต้องแสร้งยิ้มทุกทีที่เจอเค้าเพราะมันเจ็บปวดเกินกว่าจะยิ้มได้
         "เธออยากจะไปเที่ยวไหนก็ไปเถอะ...ฉันไม่ว่าง"เขาตอบกลับมาด้วยท่วงท่าเดิมๆความรู้สึกแบบเดิมๆที่ฉันควรจะชินชาได้แล้วสิ...ทำไมถึงอยากร้องไห้กันนะ
         "ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรจ๊ะ...ครีมไม่ไปไหนหรอกถ้าเจไม่ไป...เอ่อ...คือครีมอยากจะไปกับเจน่ะ"ฉันแสร้งยิ้มให้เค้าอีกครั้งก่อนที่เค้าจะหันหลังเดินออกไป
         "อืม...เธอคงจะไม่ได้ไปไหนอีกนานเพราะฉันคงจะไม่ว่าง"
         "ไม่เป็นไรจ๊ะครีมรอได้...เดี๋ยวคืนนี้ครีมขอโทรหาเจได้มั้ย"ทุกครั้งที่จะโทรหาก็ต้องเกรงใจ...เกรงใจในความเป็นแฟน...เกรงใจที่จะคิดถึง...และเกรงใจที่จะบอกว่ารัก
         "อย่าเลย...ฉันไม่ว่าง...แฟนกันไม่จำเป็นจะต้องโทรหากันบ่อยๆนิมันไร้สาระ"
        เริ่มต้นจากการฝืนใจ...จนกลายเป็นความรับผิดชอบ...และจบลงตรงความทรมาน   ต้องทนเพื่อที่จะให้ได้ใกล้ชิด...แต่ยิ่งใกล้ชิดก็เหมือนจะยิ่งเจ็บ...เจ็บเพราะเค้าตอบแทนค่าความรักของเราด้วยความเย็นชา....เจ็บที่เค้าไม่เคยบอกว่ารักกัน
        หรือบางทีเราอาจจะหวังมากจนเกินไปจนกลายเป็นความเห็นแก่ตัว...อยากให้เค้ารักทั้งๆที่แค่มีเค้าอยู่ข้างๆก็น่าจะพอใจแล้ว...จะมีสักกี่คนที่จะโชคดีได้อยู่เคียงข้างกับคนที่ตัวเองรักโดยที่เค้าไม่เคยคิดจะรักเราเลย...
        *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
        "ถ้าแกไม่อยากได้...ฉันขอ"ฉันเดินมาตามเจอย่างทุกวัน...แต่ก่อนที่จะทันได้เรียกฉันก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ในห้องเรียนของเจ
        "เอ่อ...คือ...ยังไม่ถึงเวลา"เจพูดด้วยน้ำเสียงแลเป็นกังวล...ซึ่งต่างไปจากเดิมที่เค้ามักจะเฉยเมยอยู่ตลอดเวลาเมื่ออยู่กับฉัน
        "แล้วเมื่อไร...เมื่อไรแกจะปล่อยเธอจากความแค้นบ้าๆบอๆของแก"เบย์เพื่อนเจตะคอกใส่เจด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ากลัวหน่อยๆ
        "ฉันเคยรักหวานมานานมากแกก็รู้...แต่เพราะครีม...ครีมเค้าไปบอกกับหวานว่าเค้ารักฉัน...แล้วต่อจากนั้นหวานก็ไม่เคยมายุ่งกับฉันอีกเลย...แล้วถ้าเป็นแก...แกจะทำยังไง"ครีมขอโทษนะเจ...ครีมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจรักหวาน...
       ตอนนี้ฉันแทบจะร้องไห้อยู่ตรงนั้น...ก็รู้อยู่ว่าเค้าไม่ได้รักแต่ก็ไม่เคยคิดว่าเราจะทำตัววุ่นวายไปก่อปัญหาให้ความรักของเขา
       "แต่หวานเค้าก็ไม่ได้รักแก...แล้วครีมผิดหรอ...ผิดหรอที่ไปรักคนอย่างแกน่ะ...ถ้าเป็นฉัน...ฉันก็จะเลือกครีม"เบย์ยังคงตวาดเจต่อไป...แต่ฉันก็ได้แต่รับฟังความจริง...ที่ฉันสมควรจะรู้มาตั้งนานแล้ว
       "ใช่สิก็แกรักครีม...แต่ฉันไม่ได้...ไม่ได้รัก"เจเสมองออกไปทางนอกหน้าต่าง
       "ในเมื่อไม่ได้รัก...แกก็ปล่อยเธอมา...ฉันจะดูแลเธอเอง"เบย์บอกเสียงอ่อนลง...ฉันมองเบย์อีกครั้งอย่างแปลกใจ
       "ไม่"เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเห็นเจตะคอกใคร
       "ทำไม...ทุกวันนี้แกไม่เห็นรึไงแกไม่เห็นหรอว่าครีมเสียใจขนาดไหนยังไม่พออีกหรอ...แกยังทำกับเธอไม่พออีกรึไง"เบย์กระชากคอเสื้อนร.ของเจจนกระดุมหลุดออกมา
       "พอเถอะเบย์...ครีมไม่ได้เสียใจหรอก...ดูสิกระดุมเสื้อเจหลุดแล้วเบย์แรงเยอะจังเลยนะ"ฉันฝืนยิ้มส่งให้เบย์เพื่อเป็นการยืนยัน...เป็นยิ้มที่ยากเหลือเกิน
       "แต่ครีม...."
       "มาเดี๋ยวครีมเย็บให้นะเจ...ครีมเป็นกุลสตรีมั้ยดูสิพกเข็มมาด้วย..."ฉันเงยหน้ามาสบตาเจแล้วยิ้มให้เค้าน้อยๆ....นี่จะเป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่ทำให้เจลำบากใจ...ครีมขอโทษนะเจ
       "ครีม...คือ..."เจพยายามจะพูดแต่ฉันกลัวในสิ่งที่เค้าจะพูด
       "ชู่ววว~~ครีมกำลังใช้สมาธินะอย่าเพิ่งกวนสิ...ครีมเป็นแม่บ้านแม่เรือนขนาดนี้ทำไมเจถึงไม่รักครีมน๊า~~เหอะๆๆลืมไปว่ามันไม่เกี่ยวกัน"น้ำตาที่อ่อล้นท่วมใจมาตลอดได้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้แล้ว...ทำไมเราถึงได้อ่อนแออย่างนี้นะ
       "เบย์รักครีมนะ...ขอโอกาสเบย์ได้มั้ยครีม"เบย์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยดึงความสนใจฉันได้ดีเชียวล่ะ
       "ความรักของครีมเป็นของเจ...ไปขอเจเค้าสิ"ทำไมต้องเสียงสั่นด้วย...จะกลัวอะไรในเมื่อความจริงมันก็คือความจริง
       "เอ่อคือ..."
       "ในเมื่อความรักของครีมเจไม่ต้องการครีมขออนุญาตให้เบย์นะ"ฉันจัดการเก็บอุปกรณ์เย็บผ้าแล้วเดินออกมาด้วยหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา
        "แกทำอะไรของแกน่ะเจ...แกจะยังหลอกตัวเองอยู่ทำไม...ทำไปเพื่ออะไรวะ”เบย์ตะคอกเพื่อนรักเพื่อเตือนสติทั้งๆที่เป็นสิ่งที่เค้าไม่อยากจะทำมากที่สุด

        “ฉัน...”

        “ฉันให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย...ไปซะ!!”สิ้นคำของเบย์เจไม่รอให้เวลาสูญป่าวไปอีกแล้วเขาต้องทวงเวลาของเขาคืน...เวลาที่เค้าจะได้มีความสุข...กับคนที่เค้ารัก

          เจเที่ยวตามหาครีมในที่ต่างๆด้วยหัวใจที่พองโต...เขาจะบอกว่ารักเธอ...เมื่อความรักเกิดจากคนสองคน...ก็จะเกิดความสุขตามมา...เขาจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดเพื่อทดแทนเธอ...ทดแทนที่เค้าทำไม่ดีกับเธอมาตลอดทั้งๆที่เขาก็รักเธอ...

เราจะมีความสุขด้วยกันนะเจขอสัญญา

          “แกลองโทรเข้ามือถือเค้าดูสิ”หลังจากที่หาครีมไม่เจอเจก็กลับมานั่งตั้งหลักกับเพื่อนรัก

          “โทรแล้ว...เค้าไม่รับ...หรือเค้าจะตัดขาดกับฉันแล้วจริงๆวะ...โอ๊ยยยเอาไงดีล่ะเนี่ย”เจกุมขมับอย่างหัวเสีย

          “สมหน้าเมิง...แก้แค้นดีนักเป็นไงล่ะ...แกลองโทรอีกทีสิเร็ว”เบย์ออกคำสั่ง

          “เอ่อๆ”เจกดเบอร์เดิมที่โทรออกมานับสิบรอบที่มือถือตัวเอง

          [[สวัสดีค่ะคุณคือเพื่อนของเจ้าของเบอร์นี้ใช่มั้ยคะ]]เสียงผู้หญิงในสายสร้างความแปลกใจให้เจได้ไม่น้อย

          [[ครับใช่ครับไม่ทราบว่าคุณเก็บมือถือของเพื่อนผมได้หรือครับ]]เจกรอกเสียงไปตามสายอย่างสุภาพ

          [[อ๋อป่าวค่ะ...คือเพื่อนของคุณประสบณ์อุบัติเหตุตอนนี้กำลังอยู่ห้องไอซียูค่ะ]]ตอนนี้สติของเจไม่ได้อยู่กับตัวอีกแล้ว...เค้าออกวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อที่จะไปหาคนที่เค้ารักมากที่สุด...โดยไม่สนใจเพื่อนที่ยังคงงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า

          เจวิ่งมาหยุดอยู่หน้าห้องไอซียูด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม...เหมือนหัวใจที่แข็งแกร่งสมชายของเขาตอนนี้กำลังจะสลาย...เพราะคนในห้องตรงหน้านี้

          เจนั่งรออยู่หน้าห้องไอซียูอยู่เป็นเวลานานพอควรก่อนที่แพทย์ผู้รักษาจะเดินออกมา

          “คุณหมอครับ...ครีมเป็นยังไงบ้างครับ”เจถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลในเวลาเดียวกับที่เบย์เดินตามมาสมทบ

          “ผมเสียใจด้วยจริงๆครับ...ทางเราได้รั้งเธอไว้จนถึงที่สุดแล้ว...”หมอบอกอย่างระวังคำพูดมากที่สุด

          เจไม่รอเวลาอีกแล้ว...เขาวิ่งตรงเข้าไปหาเธอแทบจะทันทีที่ผู้เป็นแพทย์จะพูดจบเบย์ตามติดไปแทบจะทันที

          “ครีม...เจอยู่นี่แล้วนะ”เจเอื้อมมือไปคว้ามือผู้ที่หลับใหลอย่างแผ่วเบา...กุมมือเธอไว้อย่างอ่อนโยนในมือทั้งสองข้าง

          “เจขอโทษครีมนะ...ขอโทษที่ทำให้เจ็บมาตลอดจนวินาทีสุดท้าย”จะมีใครรู้บ้างว่าเจกำลังร้องไห้...ร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา...น้ำตามันกำลังไหลอยู่ในใจ...ท่วมใจจนใจช้ำไปหมด

          “ครีมกำลังทำโทษเจใช่มั้ย...เจผิดไปแล้ว...ขอโอกาสเจได้มั้ย...ตื่นขึ้นมาสิครีม”เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด...ไล่มือไปตามเรียวหน้าของหญิงสาวอย่างเบามือด้วยความเศร้าสร้อย

          “เจรักครีมนะครับคนดี...ขอโทษที่ทำให้ดวงใจของเจต้องเจ็บมาตลอด”

          บางทีเวลามันก็มักจะเล่นตลกกับเราเสมอ...เวลาไม่เคยเวทนามนุษย์...ไม่เคยย้อนไปกอบกู้ความสูญเสีย...ถ้าเราคิดจะเล่นตลกกับชีวิตตัวเองโดยไม่สนใจเวลา...เวลาก็จะเล่นตลกกับชะตาชีวิตเราเหมือนกัน...และมันก็ยากเกินกว่าจะแก้ไข...เพราะมันจะตามมาด้วยความเสียใจ...ซึ่งความเสียใจมันก็ไม่ได้ลบลงไปง่ายๆเสียด้วยสิ